Dictionary.com kroonde “67” tot Woord van het Jaar 2025, een beslissing die zowel verbijsterend willekeurig als vreemd vooruitziend aanvoelt. De jargonterm, ook geschreven als ‘6-7’ of ‘zes-zeven’, steeg dit jaar in populariteit met een intensiteit die Dictionary.com ertoe aanzette de winnaar vroeg uit te roepen – een maand vóór hun gebruikelijke aankondiging in november.
Maar wat is “67” precies? Dictionary.com definieert het als een ‘virale, dubbelzinnige jargonterm’ en noemt de betekenis ervan ‘grotendeels onzinnig’. In wezen is het een schouderophalende emoji-stem. Zie het als een verbale ‘bleh’, die vage onverschilligheid of onzekerheid uitdrukt. Je zou kunnen zien dat iemand op schijnbaar elke vraag reageert met ’67’, ongeacht de ernst ervan – van ‘Hoe gaat het met je?’ naar “Wat is de hoofdstad van Frankrijk?”
De zinsnede wordt vaak gecombineerd met een handgebaar: de handpalmen naar boven gericht, afwisselend opwaartse en neerwaartse bewegingen. De dubbelzinnigheid en dwaasheid lijken precies de reden te zijn waarom het resoneert.
Van songteksten tot virale sensaties
Hoewel de exacte oorsprong duister blijft, komt ‘67’ waarschijnlijk voort uit het repetitieve nummer ‘Doot Doot (6 7)’ van rapper Skrilla. Toen kwamen virale momenten die de verspreiding ervan versterkten: een basketbalspel waarin een vrolijk kind ’67’ riep en NBA-sterren als Shaquille O’Neal er terloops over in gesprek gingen. Het wordt sindsdien sterk geassocieerd met Gen Alpha en legt de vluchtige aandachtsspanne en speelse absurditeit vast die vaak aan jongere generaties worden toegeschreven.
Is dit gewoon ‘hersenrot’?
Sommigen beschouwen ‘67’ als een goed voorbeeld van ‘brainrot’, Oxford’s Woord van het Jaar 2024. Deze term beschrijft de vermeende mentale achteruitgang als gevolg van overmatige blootstelling aan triviale of onbetwistbare online-inhoud.
Maar de lexicografiedirecteur van Dictionary.com, Steve Johnson, biedt een ander perspectief: misschien gaat het minder over aftakelende geesten en meer over een verlangen naar verbinding in een steeds meer gebroken wereld.
“Het kan gaan over het gedeeld willen hebben van gelach en collectieve doelen”, legt Johnson uit. “Het laat zien dat je zelfs in de meest gepolariseerde tijden waarin we leven, iets kunt hebben dat gewoon leuk, frivool en luchthartig is, waarin je een soort verbinding kunt maken met anderen en kunt laten zien dat je erbij hoort.”
Misschien is hij iets op het spoor. Tientallen jaren van onderzoek wijzen op een groeiende eenzaamheidsepidemie in Amerika. Hoewel COVID-19 dit gevoel van isolatie zeker heeft versterkt, gaan de wortels dieper, daterend van vóór de pandemie.
Zou ’67’ eenvoudigweg een wanhopige poging tot gemeenschappelijke humor kunnen zijn, een digitale handdruk in een steeds meer isolerend landschap? Het lijkt misschien triviaal, maar misschien is het vinden van vluchtige momenten van gedeeld amusement wat ons menselijk maakt – zelfs als die momenten worden uitgedrukt in een onzinnige reeks cijfers.
Het is onwaarschijnlijk dat alleen op memes gebaseerde woordspelingen de diepere maatschappelijke problemen zullen oplossen die eenzaamheid en ontkoppeling voeden. Maar misschien vertegenwoordigt het een dringende behoefte aan verbinding, hoe gek of vluchtig ook. Zolang we blijven zoeken naar duurzamere oplossingen om deze problemen aan te pakken, kan ’67’ een tijdelijke afleiding zijn met verrassend diepgaande implicaties.
